კედელი

საზოგადოების გათიშვის მრავალნაირი ხერხი ახსოვს ისტორიას. ყველაზე ცნობილი და საგულისხმო 1961 წლის 13 აგვისტოს აგებული კედელია, რომელმაც ერთი და იგივე ხალხი თითქმის სამი ათწლეულის მანძილზე ერთმანეთს დააშორა. გარეშე ძალის მიერ აგებული ზღვარი, ტოტალიტარიზმის და შეზღუდული აზროვნების უმთავრესი ნიშანი თვითიზოლაციისკენ სწრაფვის ყველაზე ცხადი და თვალნათელი მაგალითია. ამგვარი საზოგადოებისთვის თვითკმარობის განცდა სიამაყის საგანს წარმოადგენს. მისთვის უცხოა თავისუფალი ურთიერთობა, რასაც არც საკუთარი თავისთვის უშვებს და არც სხვებისთვის.
მეორე და სრულიად საპირისპირო მოვლენაა, როდესაც საზოგადოება თავად მიისწრაფვის გახლეჩისა და დაპირისპირებისკენ. გათიშულება ჩვენს შორის დიდი ხანია, არსებობს. კედელი ქართულ საზოგადოებაში დიდი ხანია იგება და რაც ყველაზე ცუდია, ამაში თავად ჩვენ ვმონაწილეობთ. საკუთარი ხელით ვდებთ აგურს აგურზე და საკუთარ თავს ირგვლივმყოფებისგან ზღუდეს ვაგებთ.კედელი ქართულ საზოგადოებაში დიდი ხანია, შენდება და რაც ყველაზე ცუდია, ამაში თავად ჩვენ ვმონაწილეობთ. საკუთარი ხელით ვდებთ აგურს აგურზე და საკუთარ თავს ირგვლივმყოფებისგან ზღუდეს ვაგებთ.
საქართველოში დაპირისპირიების გაღვივებას ლიდერებიც უწყობენ ხელს, მაგრამ საზოგადოების აქტიური თანამონაწილეობა ამ მიმართულებით არ უნდა უარვყოთ, რადგან, სწორედ მისი მდგომარეობა აჩენს მოთხოვნილებას გარკვეული ტიპის წინამძღოლებზე. ზოგჯერ ჩვენ თვითონვე ვეძებთ შიგნით დაპირისპირების საგანს. ამგვარი არამდგრადობა იმის შედეგიცაა, რომ ჯერ კიდევ ვერ შეგვიგნია, თუ რა გვინდა, რა გზას უნდა ვეწიოთ. გვსურს ახლისკენ სწრაფვა, მაგრამ რეალურად ყოველთვის ძველს ვუბრუნდებით. ის კედელი, რომელიც ჩვენს საზოგადოებას ხლეჩს, სიმბოლურად ჩვენი წარსულისა და მომავლის განმაცალკევებელიცაა, რომელსაც ნებისმიერი წინსვლისას შუბლით ვეჯახებით და ჯერჯერობით, ვერაფერი მოგვიხერხებია.
გერმანელთათვის გაყოფის ხანა მუდმივი ფიქრის და ერთგვარი კათარზისის პერიოდი იყო, რომელმაც საზოგადოების შეგნება აამაღლა და დღევანდელ მდგომარეობამდე მიიყვანა. იმედია, რომ კედლებით და უცხო ქვეყნის ჯარისკაცებით გაყოფილი ჩვენი ქვეყანა მალე გაერთიანდება, მაგრამ თუკი გერმანულ მაგალითს გავიხსენებთ, ამას 29 წელი დაჭირდა. გარდა მოთმინებისა, შინაგანი ერთობის ჩამოყალიბებაც გვმართებს, რათა ერთხელ და სამუდამოდ თავი ერთ საზოგადოებად ვიგრძნოთ. ჩვენს გონებასა და მსოფლმხედველობაში წლების მანძილზე ცრუ სტერეოტიპებით, დრომოჭმული აზროვნებით აგებული კედელი უნდა დაინგრეს.